Czekanie było piekłem. Santos krążył po pokoju swego mieszkania, przeklinając Chopa Robichaux i wszystkich, z którymi drań był w zmowie. Chciał działać, wejść do mieszkania delikwenta, skuć go i zawlec do wydziału. Chciał robić swoją robotę.

podobno oboje postanowili. Nieustępliwy z niego człowiek.
- Pewnie... Cholera, nie wiem. - Zaklął, zły i przygnębiony sytuacją, w jakiej się znalazł. - Cieszę się, że odzyskałem odznakę. Jestem znowu gliniarzem, to moja robota. Ale jak mam spojrzeć Glorii w oczy? Jak jej powiedzieć, kim jest jej matka?
- Mnie zdarza się to jeszcze teraz.
wspólny front, a zwracanie się do siebie po imieniu mogłoby
- To naturalne - rzekł. - Widzi w panu ojca, jedyny stały podmiot w jej
- Mamusia nigdy pani nie mówiła, że aby zdobyć mężczyznę,
Ucieszył się, gdy Alli wspomniała o tym samochodzie, bo sprzedaŜą takich aut Stan
- Z pewnością ma pani rację, milady - odparła Clemency z powagą.
- Cicho!
napotkała wzrok Marka Hartmana, sadząc zresztą, Ŝe musiała się chyba przesłyszeć.
myśli, Ŝe nigdy juŜ jej nie zobaczy. To, co było między Patrice a nim, róŜniło się
Mark słyszał jej przyspieszony oddech, przyglądał się, jak się zbliŜa, wtedy tak
Jeśli nawet powodowały nim jakieś nieczyste intencje, zmienił zdanie, bowiem roześmiał się całkiem miło i powie¬dział:
- Obiecujesz?

tutaj, w Santa Monica, dwadzieścia sześć przecznic od plaży. Według niego czynsz był
Ale już nie. Teraz czas stanie w miejscu.
do starych kumpli, którzy uważają, że zostawiłeś ich w najgorszej chwili? To nie
pod pokładem jakiejś łodzi czy jachtu.
Nie, Jezu, nie!
Naprawdę myślisz, że uwierzę, iż po dwunastu latach wpadasz na taką sobie zwykłą
Puszek.
Jennifer! Też ma taką sukienkę.
– Mam dla ciebie korespondencję.
Odebrał, rzucił okiem na monitor: „Numer zastrzeżony”.
Mimo starań przemoczył sobie kurtkę i nogawki spodni.
ciemne włosy i krew, w oczach błyszczało szaleństwo. Mam cię, mówiła bez słów. Umrzecie
Niemal całą noc i pół ranka spędził z Hayesem na posterunku, tłumaczył mu, czego się
Marina del Rey twierdzi, że „Merry Annę” nie ma w porcie.
– Gotówką... – Jada mówiła o tym niechętnie. – Powiedziała, że oszczędzała na to od lat.